Vrijdag is de dag van de terugreis.
Spullen inpakken en afscheid nemen van alle mensen die er op dat moment zijn. Taxi was er op tijd. Zelfs twee wat niet nodig is. Beter twee dan niks. Dus maar 1 weggestuurd. De reis naar het vliegveld nam anderhalf uur in beslag over de meest slechte wegen die we ooit hebben meegemaakt. Dan neem je dan wel voor lief maar is wel vervelend voor Geuko. Het was ook bloedheet buiten met hoge luchtvochtigheid en daar is Geuko ook gevoelig voor. Eenmaal bij de luchthaven aangekomen hebben wij ons ingecheckt hierbij zou medische assistentie zijn, is aangevraagd door sos international. Volgens de leiding daar bestond dat niet. Wel raar als je dat al die andere keren er ook bij hebt gevraagd. Maar goed de reisverpleegkundige is realistisch en doelmatig. We kunnen lang gaan discussiëren of gewoon zelf het maar op zoeken en dat laatste hebben we gedaan. Alle tassen om onze nek gehangen en zelf maar op zoek. Uiteindelijk gevonden door maar gewoon random personeel te vragen. We moesten via de gewone weg door de douane waar we normaal een rolstoelweg hebben. Gelukkig kwamen we er snel door. We waren gelukkig extreem vroeg en was niks last minute. In de KLM lounge kunnen lunchen. We werden opgeroepen om als eerste aan boord te komen. De medewerkers van het vliegtuig waren heel aardig en begaan met de situatie. Naast dat sos international al de vluchtzaken had geregeld had het vliegtuig personeel ook nog gebeld met Schiphol om er nu zeker van te zijn dat alles bij aankomst vloeiend zou verlopen. Kon niet mis gaan nu…. De vlucht zelf ging perfect. Elk uur druppelen om Geuko geen taai slijm te laten krijgen waardoor hij anders moeilijk kan ademhalen. Eenmaal geland begon de ellende. Uiteindelijk 2 uur in het vliegtuig moeten wachten. Er was geen schaarlift om de rolstoel uit het vrachtauto te halen. Was die er eindelijk moest Geuko vanuit het vliegtuig door de regen op die schaarlift in de rolstoel gezet worden. Die schaarlift wiebelt heel erg. Als ik uitglij of mij verstap en Geuko valt dan is het gedaan met Geuko. Ok dan maar de rolstoel dwars het vliegtuig door steken. Dat is de oplossing? Over twee drempels van ongeveer  20cm hoog? De rolstoel weegt 90kg die til je niet zomaar op. Elke keer kwam de rolstoel via de sluis en zetten we Geuko zo in de rolstoel, dit was nu iets wat niet iets standaard was. Heel raar. Begeleiding was er gelukkig wel. Nu nog door de douane. Er werd ruzie gemaakt om Geuko voor te laten omdat iemand voor Geuko drong en geen respect er voor toonde werd deze man door een andere man terecht gezet en stond beveiliging op scherp. Eindelijk bij de bagage band. Daar is het bagage inmiddels beroerd van alle rondjes die ze 2 uur hebben gedraaid en zo konden we eindelijk Schiphol verlaten. Opa en oma, Gijs en mama stonden klaar om ons te onthalen in Nederland. We moesten helaas afscheid nemen van de reisverpleegkundige en er stond nog een taxirit van twee en een half uur. Het goot pijpenstelen en was 20 graden kouder. Gelukkig hebben we Geuko warm aangekleed in het vliegtuig tijdens het verschonen. Eenmaal thuis alles uitgepakt en moeten we even weer resetten naar Nederlandse tijd. Een dag van 29 uur gaat niet makkelijk. Maar goed al dit alles is te verwaarlozen als je ziet wat Geuko allemaal weer heeft gehaald en dat er weer zicht is op verder herstel en een betere toekomst. Lichtpuntjes aan de horizon. De korte termijn doelen zijn behaald, lange termijn doelen gesteld. Focus op de toekomst. Er gaan nog wat hobbels komen.